Soms loopt een carrière anders dan gepland. Han van den Berg wilde sportleraar worden, maar werd niet aangenomen op de Academie voor Lichamelijke Opvoeding (ALO). “Ik ben toen weg- en waterbouw gaan studeren, maar dat werd geen succes”, bekent de 49-jarige Duivenaar. “Toen ik het weer wilde proberen op de ALO brak ik als voetballer van het Doesburgse Sporting Ambon mijn sleutelbeen waardoor ik geen toelatingsexamen kon doen.”

“Als ik alles had opgeschreven, had ik een boekwerk bestaande uit twaalf delen uit kunnen geven.” Frans van de Beeten, sportmasseur in ruste, schudt de vele anekdotes uit zijn mouw. “Spelers vertellen je ook veel, maar je moet een geheim kunnen bewaren als dat niet voor de buitenwereld bestemd is. Daar heb ik me altijd aan gehouden.” Meer dan dertig jaar zat Van de Beeten (69) ‘in het vak’. De voetbalclubs GOVA, Vitesse, Vitesse 1892, Arnhemia, en SML maakten gebruik van de diensten van de Velpse sportmasseur. “En zeker dertien keer ben ik als verzorger betrokken geweest bij de Nijmeegse Vierdaagse”, vertelt Van de Beeten.

Amateurverenigingen zouden meer druk op leden moeten uitoefenen om een cursus sportmassage te volgen. Dat zegt zegt Frans Mosterman, die van 1976 tot 1985 sportmasseur was bij Vitesse. “Voor clubs is het van belang dat er op wedstrijd- en trainingsdagen een sportmasseur aanwezig is.”